Fontaines D.C. A Hero's Death LP

31 juli 2020

‘Een introverte, introspectieve plaat’ moest het worden, die ‘moeilijke tweede’, zo vertellen de mannen van de Ierse postpunktrots Fontaines D.C. in de huidige OOR. Pas als je A Hero’s Death hebt uitgezeten tot het onverwacht windstille eind, met die twee atypische ballads, moet je ze gelijk geven. En snap je de titel – en de ironie ervan – pas écht. Die hero, dat is de band zelf, althans de bijna-mythe die ze na het bliksemsucces van debuut Dogrel (amper een jaar oud) waren geworden. Door nu een andere, meer impressionistische kant van zichzelf te laten zien, proberen ze zich van die mythe te ontdoen. Weer menselijk te worden. De held moest dood. De vraag is dan natuurlijk of dat gelukt is.

Hoe dan ook is de toon op A Hero’s Death meteen vanaf het begin koortsiger en grimmiger dan op Dogrel. Zeker na het kalm voortschrijdende openingsstatement I Don’t Belong (‘I don’t wanna belong to anyone’, hamert Grian Chatten er in karakteristieke repeteermodus in) volgt een drietal songs dat onbarmhartig binnenvliegt. Zo biedt Love Is The Main Thing Fontaines D.C. op z’n donkerst en somberst: de ritmesectie bonkt en bromt en de gitaren zoeken in stijgende paniek de uitgang, terwijl Chatten in puntige zinnen uitlegt dat ’t uiteindelijk echt allemaal om, juist, de liefde draait. Televised Mind en A Lucid Dream gaan vervolgens met die sfeer aan de haal en voegen er álles aan toe wat nog ontbrak: bezieling, drive, twangende gitaren, energie, zweet, you name it. Vitamines voor Chatten, die meteen vleugels krijgt. Maar daarna is het ook meteen weer even gedaan met de onstuimigheid. En het hoge peil. You Said voelt als een afdankertje van Interpol en ook in de ballad Oh Such A Spring klinkt Fontaines D.C. nauwelijks als zichzelf, terwijl Chatten verzinkt in melancholiek gemijmer met de Dublin Docklands als decor. Ook verderop bespeuren we zo’n zwakke broeder: I Was Not Born, een stampende vintage rocker waarin je elk moment een cameo van Iggy Pop verwacht. Maar de rest stáát. Het titelnummer is een Fontaines-klassieker in de dop, evenals Living In America, in al z’n cynische drammerigheid zo ongeveer het diametraal tegenovergestelde van het gelijknamige James Brown-hitje. En vooruit, we geven die twee afsluitende ballads ook het voordeel van de twijfel. Sunny omdat het gewoon een mooi opgebouwd shuffletje is waarin de hele band een oprechte poging tot (samen)zang doet, No omdat Fontaines D.C. daarin bijna Oasis-achtige hoogten aantikt, inclusief een Chatten die terloops bewijst net zo’n overtuigende sneer in huis te hebben als Liam. En, is de held zo dood als ie zou willen? Welnee. Hij heeft zich hoogstens van z’n donkere kant laten zien. En die beviel grotendeels prima.

Bron OOR

A1 I Don't Belong
A2 Love Is The Main Thing
A3 Televised Mind
B1 A Lucid Dream
B2 You Said
B3 Oh Such A Spring
C1 A Hero's Death
C2 Living In America
C3 I Was Not Born
D1 Sunny
D2 No